Living on the edge
Afgelopen zaterdag mochten we weer op jacht naar de waarde van onze lieve coaches, vier sets en vijf punten. Echter dachten we dat we eerst even in de stemming moesten komen, dus zijn we gaan aanmoedigen bij het team van diezelfde geliefde coaches. Dat, gecombineerd met een goede lunch, zorgde ervoor dat de sfeer er in ieder geval bij ons goed in kwam. Ook de wissels deden een poging, maar zonder strepsils ging de aanmoediging vanaf de bank niet geweldig en wij waren toch misschien een beetje afgeleid door onze lunch, dus helaas. Zingen zonder bier blijkt toch ingewikkeld (he Julia?). Dit heeft geresulteerd in een ietwat teleurstellende eindstand voor de heren, dus zijn wij maar snel weggestormd om te laten zien hoe het beter kan.
Dan over ons eigen team. Uiteraard was onze lieve vaste invalster Lianne er ook weer bij. Dat zij zo vaak meespeelt heeft ons laatst doen denken, zouden we haar een vast nummer moeten geven? Lianne kwam met een beter idee: ze doet gewoon een bingo. Dus mocht iemand zich vervelen, maak een bingokaart voor Lianne! Toen deze kwestie eenmaal besloten was kwam het volgende dilemma: op wel veld zouden we moeten spelen? Op het veld waar we zouden moeten spelen liep een team die toch net wat te jong voor ons was (ook met de /2+7 regel mochten wij daar toch echt niks mee…). Uiteindelijk is ook deze verrassend ingewikkelde kwestie opgelost, waarna wij dan toch maar zijn gaan inspelen.
Tijdens het begin van de eerste set kwam onze support dan ook eindelijk aan (wat douchen mannen toch verschrikkelijk lang). Of nouja, support, onze fysio, verzorger, assistent coach en stageloper. Na een niet al te spannende eerste set vond te tegenstander het toch niet heel geweldig dat wij ondersteunend (en soms zingend) personeel bij ons hadden. Ook bij ons werd het zingen dus ingewikkeld, wat ervoor zorgde dat wij in de 2e en 3e set helemaal van het padje waren en die dus verloren.
Dan maar voor een vijfsetter, wel zo leuk. Je moet toch alles uit je contributie halen. Plus, als dames miljoenenjacht vinden we een beetje spanning wel erg leuk. Zo gezegd zo gedaan, na een spannende 4e set mochten we toch nog aan de 5e beginnen. En die 5e set speel je niet om hem te verliezen, zoals Kevin zo mooi zei, dus dan doen we dat niet. Uiteindelijk hebben we dus niet vijf punten gepakt, maar drie was goed genoeg. We hebben in ieder geval de heren kunnen laten zien hoe je een wedstrijd kan winnen.
Wat ik nog niet verteld heb is dat tijdens de wedstrijd een van onze kofferdames zeer gewond is geraakt. Julia’s knie had er aan het eind van de wedstrijd toch wat minder vel op zitten dan ze graag zou willen, wat resulteerde in een ware knieverbandlegoperatie. Dat wij, zelfs met deze hele operatie, gewoon nog sneller waren dan de heren verbaast iedereen.
Dan over de activiteiten na de wedstrijd. Er was het o zo mooie plan om naar de VB te gaan. Tot de VB dicht bleek te zijn, dat was even een klap in ons gezicht. Niet dat iedereen mee ging, nee hoor. Heel heren 6 was al te laf om mee te gaan en ook een groot deel van onze eigen kofferdames hadden nog niet heel veel zin om de winst te gaan vieren. Het einde van de dag was dus een beetje sneu, allemaal op de fiets naar huis na een wrappie of twee in Kevin’s huis.
