"Let je de volgende keer wel een beetje op voetfout"

Een nieuwe wedstrijd betekent nieuwe kansen om lol te hebben, goed te spelen, en wellicht zelfs wat punten te pakken. De zaterdagochtend begon vroeg, met een heerlijk ontbijt bij Sophie om half 10. Na de zoveelste logistieke puzzel te hebben gelegd: spelers met de autos die van verschillende kanten kwamen, spelers met de trein, druiven ophalen onderweg, en uiteindelijk allemaal om 11:15 in de sporthal in Oldenzaal zijn. Waar wij dachten dat het ingewikkelde deel van de dag gedaan was, hebben we ons toch verkeken op de verstopkwaliteiten van kleedkamers. Schijnbaar zijn de kleedkamers in Oldenzaal namelijk expert op dit gebied. Zo heeft ons team in twee delen in verschillende kleedkamers omgekleed en kwamen we uiteindelijk van hele andere kanten de sporthal in lopen. Gelukkig hebben wij felroze inspeelshirtjes en is het daardoor gemakkelijk elkaar in de hal weer te vinden. 

De wedstrijd begon sterk. We stonden direct voor en hebben dat de gehele eerste set niet meer weggegeven. De sfeer zat er goed in en iedereen ging voor alles. Het was een heerlijke pot. Deze set was in the pocket. Waar ons niveau in the tweede set niet perse heel erg omlaag ging, keken we toch al snel tegen een achterstand aan. En als je dan ook nog eens een scheidsrechter hebt die niet weet hoe volleybal werkt (toch gek, want hij is zelf ook volleybalspeler), en vooral denkt dat Pollux beter weet wat in en uit is dan wij, dan heb je met een paar ballen pech op rij toch ineens een groot gat. En zo verliep deze set dan ook, alles viel net niet onze kant op. In de derde set begonnen we met een 6-0 achterstand. Door onze koppies omhoog te houden en goed samen te werken, knokten we ons terug tot 6-7. De rest van de set bleef het voortdurend spannend. Zo stond het richting het einde 21-21. Puntje voor puntje kwamen we dichter bij de winst. Echter mocht het toch niet baten, en verloren we met 26-24. Alle energie en moed staken we dus in de laatste set. Desondanks zat het allemaal niet helemaal mee, en konden we deze niet winnen. En dus, gaan we naar huis met een 3-1 verlies.

Desondanks ben ik erg trots op ons. We hebben gevochten voor elke bal en laten zien dat we een heel sterke tegenstander kunnen zijn. Onze servicen waren goed en we hebben nog nooit zoveel succesvolle visballen gehad. De sfeer langs de lijn was ook altijd goed, waardoor de liedjes bleven komen. Vandaag speelden we als een team! Als we zo verder gaan, gaan we zeker weten wedstrijden winnen. 

Na de wedstrijd was het nog niet gedaan met de teamwork. De douches in Oldenzaal hebben namelijk in ingebouwd samenwerkingsoefensysteem. Er zijn dan misschien wel vier douches, maar je kan er eigenlijk maar drie tegelijk gebruiken. Daardoor ontstond er een rouleersysteem met nat maken, inzepen, en uitspoelen. Dit was nodig omdat voor deze laatste halte er een goede waterdruk nodig is, en dat was nu eenmaal niet overal zo. Daarmee hebben we zelfs tijdens het douchen laten zien dat we een echt team zijn. 

Terwijl wij samenwerkingsoefeningen aan het verzinnen waren, was Max aan het afluisteren bij gesprekken tussen de scheids en een speelster van Pollux. Zo hoorde hij de scheids tegen deze speelster zeggen: “let je volgende keer wat meer op je voetfout. Voor nu was het niet erg.”. Volgens mij hoef ik niet verder toe te lichten hoe erg dit is…

En zo kwam een einde aan een leuke en bewogen ochtend. Ieder bezig biggetje ging haar eigen kant op, de wijde wereld in om ook buiten Harambee het leven te ontdekken. Maandag komen we weer terug bij elkaar, en gaan we verder werken aan een team wat in de toekomst wél tegen een belachelijke scheids op kan spelen. 

Gevochten als een team

maar de scheids kon geen lijnen zien

volgende keer maken we ze in

We hebben nu al zin

Dan krijgen we vast een tien