Is de reis echt belangrijker dan de bestemming?

De vader van Lise zei achteraf: “Echt universitair volleybal en alsnog niks van posities snappen.”. Ondanks dat hij een heel goed punt maakt, wil ik deze blog gebruiken om op academische wijze een filosofisch principe te testen. Zo kunnen wij bewijzen dat we wel degelijk universitaire klasse bereiken als team. Het principe wat we vandaag onder de loep nemen: het gaat niet om de bestemming, maar de reis ernaartoe. 

Voordat we op reis kunnen, moeten we natuurlijk eerst goed voorbereiden. Dat begon met lekkere wraps bij Kim. Reis van het eten naar de mond: matig. Bestemming van het eten in de maag: uitstekend!

Na deze goede voorbereiding konden we vertrekken naar Den Ham. En voor een vrijdagavond gedurende een thuisweekend is dat toch behoorlijk balen. Ook de weg was niet heel ideaal. Door vele vrachtwagens en tractoren op de wegen duurde het nog langer dan het al was. Reis: matig, bestemming: tja, wat moeten we erover zeggen. 

Dan de wedstrijd. We begonnen sterk en met volle energie. Dit wierp direct zijn vruchten af, want we pakten de eerste set! De vreugde was groot aangezien Harambee teams vaak niet denderend aan hun seizoen starten. Wij hebben het tegenovergestelde bewezen. Reis: vol enthousiasme, bestemming: boven verwachting. De rest van de wedstrijd ging wat wisselender. Soms hadden we goede fases en soms ging het wat minder. Een paar hoogtepunten van de sets waren dat we één keer voor opstellingsfout afgefloten zijn toen we die niet maakten; heel wat rotatiefouten hebben gemaakt die niet opgemerkt zijn (lekker Kim!); Lise haar voetbalkunsten heeft kunnen bewijzen met de redding van de dag; en we de langste rally van de wedstrijd overtuigend wonnen! Helaas was dit alles niet genoeg om nog een set te pakken. Reis: veel potentie en lol, bestemming: niet zo goed. 

Het laatste deel van de avond heeft de langste reis afgelegd: de taart van Lise. (Naja taart, ik weet niet of je het de naam taart wilt geven). Lise’s baksel is de avond van tevoren in de koelkast gezet, met het idee dat het monchoutaart zou worden. Het baksel bedacht niet te willen conformeren aan deze gedachte, en wilde niet stijf worden. Derhalve heeft Lianne heel gefocust met het baksel op schoot op de achterbank gezeten en is deze vervolgens zorgvuldig terug in de koeling geplaatst bij aankomst. Na de wedstrijd bereikte het baksel het slot van zijn reis: opgeschept worden. Met een soeplepel en heel wat gegiechel is de bastongebodem met monchousaus en kersen in schaaltjes terechtgekomen. Al liet ook maar enige vorm van vastheid het afweten, de smaak was er niet minder om. Zo hebben we met zijn allen genoten van welverdiende zoetigheid na de wedstrijd. De reis van het baksel: heel veel moeite, de bestemming: weinig structuur met een goede smaak. 

Als we al deze sub-experimenten van ons filosofisch principe tezamen nemen, kunnen we concluderen dat er helaas geen conclusie mogelijk is. Gelukkig hebben we nog een heel seizoen voor de boeg!

Na de winst van onze eerste set

Is de toon van het seizoen gezet

En ook de energie zat er goed in

Helaas wel geen eerste win

Met het baksel hadden we grote pret